Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Tony Joe White - Homemade Ice Cream (1973)

Εδώ και δυο βδομάδες δυσκολεύομαι να ακούσω κάποιον άλλο δίσκο. Έχω κολλήσει πραγματικά. Είναι ένας δίσκος με τα όλα του. Είναι δίσκος που θα τον έπαιρνα μαζί μου σε ένα ξερονήσι. Τα συνδυάζει όλα. Ξεχειλίζει από συναίσθημα. Το οποίο εκφράζεται στους μοναδικούς στίχους αλλά και στις απερίγραπτες μελωδίες. Τα όργανα δεν υπερβάλουν. Όλα υπάρχουν όπου και όσο χρειάζεται για να σε στείλουν. Τα Blues και η folk ατμόσφαιρα μπερδεύονται στο καζάνι ενός μεγάλου σεφ. Ο οποίος τα αναμειγνύει με τέτοιον τρόπο που γεμίζει ο χώρος μυρωδιές και χρώματα.
Αν τον ακούσεις μια φορά θα ανατριχιάσεις.
Αν τον βάλεις μια δεύτερη δεν θα μπορείς να κουνηθείς.
Αν συνεχίσεις, θα νοιώθεις κάθε φορά και κάτι νέο, κάτι διαφορετικό.
Θα νοιώθεις τα συναισθήματα να μην εξαντλούνται.
Θα ανακαλύψεις μορφές χαράς, λύπης που δεν ήξερες ότι υπάρχουν.
Θα τους βρεις υπόσταση και μαζί τους θα . . .

Θα βρεις τραγούδια που μιλάνε για την γη (πριν καλά καλά γίνει μόδα η οικολογία) και όχι μόνο.

"Ol' mother earth they have made so many scars upon your face 
And the beauty you once had can never be replaced"

Θα βρεις τραγούδια για τον έρωτα που έχεις, είχες, έχασες ή θα βρεις

"Cause it would be a shame if you leave me 
And find that freedom aint what you thought it would be"

"Got to find a way to let her know
But I just don't know which way to go
Yeah oh babe
I just got to make you see
All I want is love 'tween you and me
 "

"Did somebody make a fool out of you
Did somebody mistreat you
Well I know that to hold it back
You got a lot more love then that
"

"It seemed we were made for each other
And I, I couldn't have been more satisfied
But then one nite she packed her bags
And left without a word
And I guess I never know the reason why
And it ain't no use in saying I never loved her
Cause I did, God knows I did
"

Θα βρεις τραγούδια για στιγμές που είσαι τόσο κουρασμένος και δεν θέλεις να κάνεις τίποτα, απλά θέλεις να αδειάσεις και τίποτα να μην σε ταράζει.

"Today you know I feel so dog gone lazy
I believe my get-up-and-go has done gotta be gone
Today I just can't get it on
"

"Take the morning paper of my doorstep
I don't get a look at it today
I woke up this morning with a good feeling
And I don't want the bad news in the way
"

Θα βρεις τραγούδια για πατρίδες και στιγμές που νοσταλγείς

"I sit here by my window pane and all I see is the falling rain 
And I can feel the blues coming down on me
If only wishing worked for me
There's a place I'ld like to be
But my wishes never do come true for me
"

Και στον αντίποδα όλων αυτών, ένα εξώφυλλο ελαφρό, παιχνιδιάρικο, χαλαρό και χαρούμενο. Μια νότα που δεν βρήκες στα αυλάκια αυτού του δίσκου στην δίνει απλόχερα το εξώφυλλο. 
Και έτσι απλά ολοκληρώνεται αυτό το ανεπανάληπτο έργο.







Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Εμείς οι Λίγοι

Μόλις διάβασα ένα ανατριχιαστικά όμορφο ποιήμα.....το ποιήμα βρίσκεται στο βιβλίο Ελληνικό Ροκ του Μανώλη Δαλούκα Εκδόσεις Άγκυρα....

Δυο αποσπάσματα από το βιβλίο που πλαισιώνουν το ποιήμα

"....Στα 1946, η Λένα Τσούχλου γράφει το ποιήμα Εμείς οι Λίγοι  και εκφράζει όλα τα παιδιά που ψάχνουν μέσα στο φοβερό τοπίο του Εμφυλίου, ένα μικρό κάτι, ένα έστω τίποτα για να καρφώσουν τα όνειρα τους...."

"...Το ποιήμα της Λένας έχει τεράστια σημασία για την ιστορία της νεανικής κουλτούρας. Δείχνει πια καθαρά τις πρώτες φωνές που αρχίζουν να ορθώνουν έναν ανεξάρτητο  νεανικό λόγο. Δείχνει ότι έχει αρχίσει να σχηματίζεται η σκέψη για ζωή, σε λίγους βέβαια, αλλά έστω και σ' αυτούς τους λίγους έχουμε τα πρώτα καθαρά σημάδια, που οδηγούν πολύ μακριά από όλες τις "καθοδηγήσεις". Οι "μεγάλοι ενθουσιασμένοι" και οι "μεγάλοι αρνητές" γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις επιταγές μιας σχιζοφρενικής κομμουνιστικής ηγεσίας και τους ασφυκτικούς περιορισμούς μιας "εθνικόφρονης" δεξιάς..."

Εμείς οι Λίγοι


Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελοί της γης
με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές
και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες το αίμα μας
κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας
και σ' όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι
κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο 
και δεν είμαστε τίποτα από αυτόν τον κόσμο.
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά και οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.
Είμαστε οι Προάγγελοι του Χάους!




Από πολλά site και blogs, η πατρότητα του ποιήματος δίνεται στον φίλο της Τσούχλου, τον Γιώργο Μακρή. Για τον οποίο γράφει ο φίλος του Λεωνίδας Χρηστάκης στην "Ιστορία της Αλητείας":

Ο Γιώργος Μακρής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923 από καταπιεστικούς γονείς, μοναχογιός. Ο πατέρας του ήταν δικαστικός με εξουσιαστικές ροπές, δίκαζε ακόμη και στο σπίτι του. Μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που συνέβη όταν ήταν έξι χρονών ,ο Γιώργος Μακρής παραμένει χωλός σε όλη του τη ζωή και βαδίζει με δυσκολία...γράφτηκε στην Νομική Αθηνών αλλά δεν φοίτησε ποτέ...μαθαίνει Γαλλικά και Αγγλικά και διαβάζει μετά μανίας όλους τους συγγραφείς της εποχής εκείνης(Σαρτρ κ.λπ.) στην γλώσσα τους. Ζει σχεδόν μόνος από το 1948.Δεν ενδιαφέρεται για τίποτα και περιφέρει το σαρκίο του από καφενείο σε καφενείο και από στέκι σε στέκι, ξοδεύοντας άσκοπα τα χρήματα της μητέρας του και μετά μένοντας απένταρος για εβδομάδες.. Ήταν λιγομίλητος και με πολύ χιούμορ. Πάντα με ένα βιβλίο ή περιοδικό ξένο στο χέρι, αραγμένος στις καρέκλες των ζαχαροπλαστείων ή των καφενείων της πλατείας Κολωνακίου διάβαζε...υπήρξαν περιπτώσεις που την έστηνε σε μια καρέκλα καφενείου και δεν σηκωνόταν ούτε μετά από εικοσιτέσσερις ώρες. Το ίδιο γινόταν στο δωμάτιο που έμενε...Έγραφε κείμενα δικά του, μετέφραζε και αλληλογραφούσε με φίλους και γνωστούς. Τα γραπτά του ακουμπούσαν τις υπαρξιακές φιλοσοφίες της μεταπολεμικής εποχής.Τα ποιήματα του, γιατί κυρίως ποιήματα έγραφε, αντανακλούσαν τις περισσότερες φορές τις ψυχικές και συναισθηματικές καταστάσεις.Οι μεταφράσεις πλησίαζαν περισσότερο τις φιλοσοφικές του διαθέσεις. Οι ολοκληρωμένες ήσαν τρεις. Του Άλντους Χάξλεϋ, του Οκτάβιο Παζ και του Ζαν Μιρό. Από το 1965 άρχισαν οι τάσεις για αυτοκτονία.Εάν προσθέσουμε και μερικές αδικαιολόγητες συγκρούσεις με το αυτοκίνητο του,που τελικά καταστράφηκε ,οι απόπειρες ήταν επτά αλλά ανεπιτυχείς.Στο τέλος του Γενάρη του 1968 ,ήρθε σπίτι μου μεσημέρι.Ήταν χλωμός και αδυνατισμένος.Φάγαμε και αμέσως μετά μου είπε: «Είναι ντροπή να μην μπορώ να δώσω ένα αποφασιστικό τέλος στη ζωή μου»,κι έφυγε.Του τηλεφωνούσα συνέχεια.Δεν απαντούσε.Αργά στις 31 του ίδιου μήνα μου τηλεφώνησαν ότι έπεσε από την ταράτσα του σπιτιού του.