Κορνήλιος Καστοριάδης

Τι να πεις για αυτόν τον μεγάλο στοχαστή... Τα λόγια περισσεύουν... Τα λέει όλα μόνος του...

Αγέλαστος Πέτρα

Επιτέλους μια μέρα χωρίς δουλειά...Τι ωραίο συναίσθημα...Ευχάριστο ξύπνημα, πρωινός καφές στο μπαλκόνι... Να βλέπεις και να μυρίζεις όσο μπορείς την φυσή (σε αυτήν την πόλη). Αβίαστη κουβέντα... Να πηδάς από το ένα θέμα στο άλλο όπως τα περιστέρια από το ένα μπαλκόνι στο διπλανό... και συνειρμικά να θυμάσαι τον γαλατά και τον Παναγιώτη Φαρμάκη... Χάθηκαν και αυτοί όπως χανόμαστε και μεις... Όπως χάνεται η ανάσα και η ζωή γύρω μας... Ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ γι αυτούς, για μας είναι το μόνο που θα μείνει..Ας το ζήσουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε... Καλημέρα...

Η Παύση

Πόσες φορές έχεις και έχω κάνει παύση να σκεφτώ ποιοι πράγματι είμαστε; 

Συνέχεια κρίνουμε τους άλλους. Τους αναλύουμε, προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί είπαν κάτι, γιατί έκαναν κάτι άλλο. Με το πέρασμα του χρόνου νοιώθουμε ότι μπορούμε εύκολα να τους καταλάβουμε. Τους κατηγοριοποιούμε και εύκολα τους ταμπελώνουμε. Τα κάνουμε εύκολα είτε διότι έχουμε κουραστεί να αναλύουμε και να μελετάμε τους άλλους, είτε μετά από τόση ανάλυση μπορεί να έχουμε γίνει σοφότεροι. Πότε όμως ήταν η τελευταία φορά που έκανες μια παύση να σε κοιτάξεις; Να σε αναλύσεις; Να αναρωτηθείς για τα δικά σου τερτίπια, τις δικές σου παραξενιές και ομορφιές…Πόσο  σκληρά κρίνεις τους άλλους. Όμως όταν έρχεται η στιγμή να κρίνεις εσένα τότε μαλακώνεις, γλυκαίνεις και είναι έτοιμες οι δικαιολογίες, τα ελαφρυντικά και σου αρέσει να σε μαλαγανίζεις!!! Όταν καταφέρνεις να σε κοιτάξεις στα μάτια πραγματικά, μόνο τότε μεγαλώνεις. Σε στριμώχνεις στην γωνία. Είσαι ολόγυμνος με την δικιά σου αλήθεια, τα δικά σου μυστικά. Και τότε βλέπεις όλα αυτά που κατηγορείς τους άλλους ότι κάνουν…Ναι τα κάνεις και συ…Δεν βλέπεις αυτά που νόμιζες ότι είσαι. Δεν σε βλέπεις να πράττεις πολλά για τα οποία καμαρώνεις ότι είσαι. Δεν… Εως την στιγμή που περνάς και αυτό το σκαλοπάτι. Σου δίνεις δύναμη να προχωρήσεις, να αλλάξεις, να φτιάξεις ότι δεν σου αρέσει. Σου δίνεις ελπίδα και πίστη να κάνεις όλα αυτά που θες.

Είναι τρομακτικό όμως…. 

Μήπως και σε βρει πάλι εδώ η επόμενη παύση...

Salamandras A.E. Radio

In my life the piano sings
Brings me words that are not the strength of strings
Firey rain and rubies cooling in the sun
Now I see that my world has only begun
Notes that roll on winds with swirling wings
Brings me words that are not the strength of strings

When I'm feeling high or I'm feeling low
Or there is no change
Somehow days keep melting into the night
And there's always light on the cosmic range
I am always high I am always low
There is always change

Hear the strings are bending in harmony
Not so far from the breaking on the cosmic range

In my life the piano sings
Brings me words that are not the strength of strings
Firey rain and rubies cooling in the sun
Now I see that my world has only begun
Notes that roll on winds with swirling wings
Brings me words that are not the strength of strings.




Σήμερα 23.30 εως 2.00 (ώρα Ελλάδος)  το ραδιόφωνο μας θα εκπέμψει για σας και για μας με τραγούδια που αγαπήσαμε και μας έκαναν να αγαπήσουμε.


Salamandras A.E. Radio: http://46.103.218.72:8000/listen.m3u

Κάθε Μέρα

Κάθε μέρα κυλάει στα σπλάχνα μου εφιαλτικά

Κάθε μέρα γέρνει όλο και πιο κοντά στο απότερω

Κάθε μέρα ελπίζω και μετά κλείνω τα μάτια

Κάθε μέρα απελπίζομαι να αναμένω

Κάθε μέρα σε ψάχνω και γέρνω πλάι σου

Κάθε μέρα είσαι εδώ και είμαι παραπέρα

Κάθε μέρα αγάπη μου . . .

Κάθε μέρα ζω και αναπνέω με ένα χάδι σου

Κάθε μέρα η ζωή μου χτυπάει την πλάτη να πέσω

Κάθε μέρα ευτυχώς πέφτω πάνω σου

Κάθε μέρα και κάθε νύχτα είσαι εδώ 
και μαζί θα πάμε παραπέρα . . .
Κάθε μέρα σε γεύομαι μικρή μου ανεμώνη

Σκέψεις στο μετρό ΙΙ

Σε προσέχουν ή τους προσέχεις;

Είσαι στο δρόμο, είσαι στο μετρό και κρατάς ένα εύθραυστο αντικείμενο.
Τι κάνεις; Προσέχεις μήπως κάποιος σε σπρώξει και σπάσει;
Είσαι σίγουρος ότι κανείς δεν είναι αφηρημένος και θα σε πρόσεξει;
ΠΙστεύεις ότι όλοι θα δουν ένα ευπαθές αντικείμενο που έχει αξία από μόνο του, που έχει αξία για αυτόν που το κρατάει;
Δυστυχώς προσέχεις την αφηρημάδα του κόσμου και προφυλάσσεσαι.
Δυστυχώς ξέρεις ότι κανένας δεν προσέχει τον δίπλα του με νόημα.
Ξέρεις ότι κανείς δεν βλέπει και δεν μετράει τον διπλανό του.
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου απλά προφυλάσσουμε τον εαυτό μας από τους γύρω μας.
Κανείς δεν κοιτάει τον άλλο για να δει τι έχει να του πει, τι έχει να του δώσει.
Κανείς δεν θέλει του άλλου τις έννοιες, τις χαρές, τις λύπες.
Όλοι κρυβόμαστε στο καβούκι της προσωπικής μας θαλπωρής.
Δεν φτάνει που αδιαφορούμε για τους δίπλα, αλλά πολλές φορές τους σπρώχνουμε.
Τους σπάσε ότι πιο πολύτιμο για αυτούς.  Τους σπάμε και τα ασήμαντα.
Διότι απλά δεν υπάρχουν...

Για όλους εμάς που ψάχνουμε ανθρώπους και φίλους, για να ζούμε στιγμές όχι σαν τις παραπάνω, αυτό το τραγούδι: