Λίγη φωνή να νοιώσω στα αυτιά μου

Κατρακυλούν οι σκέψεις μου 

στο τζάμι του παραθύρου

Αφουγκράζομαι τον ήχο

της κατσούφας νύχτας

Τρελαίνομαι κοιτώντας τοίχους,

κοιτώντας τοίχους

Ψάχνω να βρω κάτι πάνω τους.

Λίγο φως. Μουσική στη διαπασών

Τρέλλα στη διαπασών.

Όλοι γύρω ανύπαρκτοι

φοιτητές που διαβάζουν.

Μόνο διαβάζουν.

Η μουσική μου όμως

δεν ενοχλεί κανέναν !!!

Μήπως δεν διαβάζουν;

Μήπως τρελαίνονται!!!

Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι.

Τίποτα!!!

Η ώρα πέρασε.

Το φως ίδιο, δεν με ενοχλεί

Η μουσική ίδια, δεν με ενοχλεί

Οι τοίχοι ίδιοι, δεν τους μπορώ.

Αλλάξτε, πάρτε σχήμα,

μελωδία, φωνή.

Επιτέλους λίγη φωνή

Θα σας κάνει καλό

Ουρλιάξτε!!

(25/01/01)

Τα ποδήλατα μας έσωσαν

Ναι το ξέρω... Είμαστε όλοι απαίδευτοι…

Μήπως όμως είναι χειρότερο να θεωρώ τον εαύτο μου προοδευτικό, εναλλακτικό και με περίσσεια παιδεία και να είμαι τελικά το ίδιο… 

Συγνώμμη αλλά δεν οδηγάω ούτε αυτοκίνητο, ούτε μηχανάκι, ούτε ποδήλατο. Μόνο θαλλάσιο ποδήλατο είχα δοκιμάσει πριν πολλά χρόνια. Όποιος παίρνει στα χέρια του ένα τιμόνι, μην ξεχνιόμαστε, δείχνει και εκεί την παιδεία και την ηθική του.

Οι οδηγοί αυτοκινήτου προσέχουν πρώτα τους πεζούς, μετά τα μηχανάκια και τελευταία τα ποδήλατα. 

Οι οδηγοί μηχανών προσέχουν πρώτα τα αυτοκίνητα, μετά τους πεζούς και τελευταία τα ποδήλατα.

Οι οδηγοί των ποδηλάτων προσέχουν πρώτα τα αμάξια, μετά τις μηχανές και τελευταία τους πεζούς.

Μπορεί για τους οδηγούς των αυτοκινήτων και των μηχανών να κάνω λάθος στην ιεράρχιση της προσοχής αλλά με τα ποδήλατα δυστυχώς έτσι είναι. 

Δεν υπάρχουν γι αυτούς οι πεζοί… Τους κοιτάνε τους πεζούς με μισό μάτι όταν δεν κάνουν άκρη στο ΠΕΖΟδρόμιο για να περάσουν με τα ποδήλατα τους. 

Φωνάζουν για τα δικαιώματα τους και εξοργίζονται. 

Ποτέ όμως δεν είδα κάποιον από αυτούς να φωνάζουν για τους πεζούς. Να λένε κάτι, που σε όλα τα ΠΕΖΟδρόμια υπάρχουν επάνω παρκαρισμένα αμάξια, μηχανάκια, ποδήλατα. Ποτέ δεν είδα να σταματάνε σε φανάρια πριν από την διάβαση των πεζών. Όταν θεωρείς τον εαυτό σου κάπως διαφορετικό και εναλλακτικό, τουλάχιστον πρέπει να είσαι αλληλέγγυος με τους γύρω σου.

Όταν το Gin Με συναντάει

Έκλαψα σαν να ήταν χθες
και είδα γυμνός την αλήθεια
να μου λαμπιρίζει το αύριο
σε στιγμές αγάπης και στοργής
σε ζήτησα, σου ζήλεψα την μοίρα
καθώς μου γελούσες
και μαζί σαν άγνωστοι
αγκαλιάσαμε την μοίρα
της κλέψαμε την πυρά
και γελάσαμε μαζί
σαν περιπλανώμενοι παλιάτσοι

Tony Joe White - Homemade Ice Cream (1973)

Εδώ και δυο βδομάδες δυσκολεύομαι να ακούσω κάποιον άλλο δίσκο. Έχω κολλήσει πραγματικά. Είναι ένας δίσκος με τα όλα του. Είναι δίσκος που θα τον έπαιρνα μαζί μου σε ένα ξερονήσι. Τα συνδυάζει όλα. Ξεχειλίζει από συναίσθημα. Το οποίο εκφράζεται στους μοναδικούς στίχους αλλά και στις απερίγραπτες μελωδίες. Τα όργανα δεν υπερβάλουν. Όλα υπάρχουν όπου και όσο χρειάζεται για να σε στείλουν. Τα Blues και η folk ατμόσφαιρα μπερδεύονται στο καζάνι ενός μεγάλου σεφ. Ο οποίος τα αναμειγνύει με τέτοιον τρόπο που γεμίζει ο χώρος μυρωδιές και χρώματα.
Αν τον ακούσεις μια φορά θα ανατριχιάσεις.
Αν τον βάλεις μια δεύτερη δεν θα μπορείς να κουνηθείς.
Αν συνεχίσεις, θα νοιώθεις κάθε φορά και κάτι νέο, κάτι διαφορετικό.
Θα νοιώθεις τα συναισθήματα να μην εξαντλούνται.
Θα ανακαλύψεις μορφές χαράς, λύπης που δεν ήξερες ότι υπάρχουν.
Θα τους βρεις υπόσταση και μαζί τους θα . . .

Θα βρεις τραγούδια που μιλάνε για την γη (πριν καλά καλά γίνει μόδα η οικολογία) και όχι μόνο.

"Ol' mother earth they have made so many scars upon your face 
And the beauty you once had can never be replaced"

Θα βρεις τραγούδια για τον έρωτα που έχεις, είχες, έχασες ή θα βρεις

"Cause it would be a shame if you leave me 

And find that freedom aint what you thought it would be"

"Got to find a way to let her know
But I just don't know which way to go
Yeah oh babe
I just got to make you see
All I want is love 'tween you and me "

"Did somebody make a fool out of you
Did somebody mistreat you
Well I know that to hold it back
You got a lot more love then that"

"It seemed we were made for each other
And I, I couldn't have been more satisfied
But then one nite she packed her bags
And left without a word
And I guess I never know the reason why
And it ain't no use in saying I never loved her
Cause I did, God knows I did"

Θα βρεις τραγούδια για στιγμές που είσαι τόσο κουρασμένος και δεν θέλεις να κάνεις τίποτα, απλά θέλεις να αδειάσεις και τίποτα να μην σε ταράζει.

"Today you know I feel so dog gone lazy
I believe my get-up-and-go has done gotta be gone
Today I just can't get it on"

"Take the morning paper of my doorstep
I don't get a look at it today
I woke up this morning with a good feeling
And I don't want the bad news in the way"

Θα βρεις τραγούδια για πατρίδες και στιγμές που νοσταλγείς

"I sit here by my window pane and all I see is the falling rain 
And I can feel the blues coming down on me
If only wishing worked for me
There's a place I'ld like to be
But my wishes never do come true for me"

Και στον αντίποδα όλων αυτών, ένα εξώφυλλο ελαφρό, παιχνιδιάρικο, χαλαρό και χαρούμενο. Μια νότα που δεν βρήκες στα αυλάκια αυτού του δίσκου στην δίνει απλόχερα το εξώφυλλο. 
Και έτσι απλά ολοκληρώνεται αυτό το ανεπανάληπτο έργο.

Εμείς οι Λίγοι

Μόλις διάβασα ένα ανατριχιαστικά όμορφο ποιήμα.....το ποιήμα βρίσκεται στο βιβλίο Ελληνικό Ροκ του Μανώλη Δαλούκα Εκδόσεις Άγκυρα....

Δυο αποσπάσματα από το βιβλίο που πλαισιώνουν το ποιήμα

"....Στα 1946, η Λένα Τσούχλου γράφει το ποιήμα Εμείς οι Λίγοι  και εκφράζει όλα τα παιδιά που ψάχνουν μέσα στο φοβερό τοπίο του Εμφυλίου, ένα μικρό κάτι, ένα έστω τίποτα για να καρφώσουν τα όνειρα τους...."

"...Το ποιήμα της Λένας έχει τεράστια σημασία για την ιστορία της νεανικής κουλτούρας. Δείχνει πια καθαρά τις πρώτες φωνές που αρχίζουν να ορθώνουν έναν ανεξάρτητο  νεανικό λόγο. Δείχνει ότι έχει αρχίσει να σχηματίζεται η σκέψη για ζωή, σε λίγους βέβαια, αλλά έστω και σ' αυτούς τους λίγους έχουμε τα πρώτα καθαρά σημάδια, που οδηγούν πολύ μακριά από όλες τις "καθοδηγήσεις". Οι "μεγάλοι ενθουσιασμένοι" και οι "μεγάλοι αρνητές" γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις επιταγές μιας σχιζοφρενικής κομμουνιστικής ηγεσίας και τους ασφυκτικούς περιορισμούς μιας "εθνικόφρονης" δεξιάς..."

Εμείς οι Λίγοι


Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελοί της γης
με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές
και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες το αίμα μας
κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας
και σ' όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι
κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο 
και δεν είμαστε τίποτα από αυτόν τον κόσμο.
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά και οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.
Είμαστε οι Προάγγελοι του Χάους!




Από πολλά site και blogs, η πατρότητα του ποιήματος δίνεται στον φίλο της Τσούχλου, τον Γιώργο Μακρή. Για τον οποίο γράφει ο φίλος του Λεωνίδας Χρηστάκης στην "Ιστορία της Αλητείας":

Ο Γιώργος Μακρής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923 από καταπιεστικούς γονείς, μοναχογιός. Ο πατέρας του ήταν δικαστικός με εξουσιαστικές ροπές, δίκαζε ακόμη και στο σπίτι του. Μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που συνέβη όταν ήταν έξι χρονών ,ο Γιώργος Μακρής παραμένει χωλός σε όλη του τη ζωή και βαδίζει με δυσκολία...γράφτηκε στην Νομική Αθηνών αλλά δεν φοίτησε ποτέ...μαθαίνει Γαλλικά και Αγγλικά και διαβάζει μετά μανίας όλους τους συγγραφείς της εποχής εκείνης(Σαρτρ κ.λπ.) στην γλώσσα τους. Ζει σχεδόν μόνος από το 1948.Δεν ενδιαφέρεται για τίποτα και περιφέρει το σαρκίο του από καφενείο σε καφενείο και από στέκι σε στέκι, ξοδεύοντας άσκοπα τα χρήματα της μητέρας του και μετά μένοντας απένταρος για εβδομάδες.. Ήταν λιγομίλητος και με πολύ χιούμορ. Πάντα με ένα βιβλίο ή περιοδικό ξένο στο χέρι, αραγμένος στις καρέκλες των ζαχαροπλαστείων ή των καφενείων της πλατείας Κολωνακίου διάβαζε...υπήρξαν περιπτώσεις που την έστηνε σε μια καρέκλα καφενείου και δεν σηκωνόταν ούτε μετά από εικοσιτέσσερις ώρες. Το ίδιο γινόταν στο δωμάτιο που έμενε...Έγραφε κείμενα δικά του, μετέφραζε και αλληλογραφούσε με φίλους και γνωστούς. Τα γραπτά του ακουμπούσαν τις υπαρξιακές φιλοσοφίες της μεταπολεμικής εποχής.Τα ποιήματα του, γιατί κυρίως ποιήματα έγραφε, αντανακλούσαν τις περισσότερες φορές τις ψυχικές και συναισθηματικές καταστάσεις.Οι μεταφράσεις πλησίαζαν περισσότερο τις φιλοσοφικές του διαθέσεις. Οι ολοκληρωμένες ήσαν τρεις. Του Άλντους Χάξλεϋ, του Οκτάβιο Παζ και του Ζαν Μιρό. Από το 1965 άρχισαν οι τάσεις για αυτοκτονία.Εάν προσθέσουμε και μερικές αδικαιολόγητες συγκρούσεις με το αυτοκίνητο του,που τελικά καταστράφηκε ,οι απόπειρες ήταν επτά αλλά ανεπιτυχείς.Στο τέλος του Γενάρη του 1968 ,ήρθε σπίτι μου μεσημέρι.Ήταν χλωμός και αδυνατισμένος.Φάγαμε και αμέσως μετά μου είπε: «Είναι ντροπή να μην μπορώ να δώσω ένα αποφασιστικό τέλος στη ζωή μου»,κι έφυγε.Του τηλεφωνούσα συνέχεια.Δεν απαντούσε.Αργά στις 31 του ίδιου μήνα μου τηλεφώνησαν ότι έπεσε από την ταράτσα του σπιτιού του.

Κορνήλιος Καστοριάδης

Τι να πεις για αυτόν τον μεγάλο στοχαστή... Τα λόγια περισσεύουν... Τα λέει όλα μόνος του...

Αγέλαστος Πέτρα

Επιτέλους μια μέρα χωρίς δουλειά...Τι ωραίο συναίσθημα...Ευχάριστο ξύπνημα, πρωινός καφές στο μπαλκόνι... Να βλέπεις και να μυρίζεις όσο μπορείς την φυσή (σε αυτήν την πόλη). Αβίαστη κουβέντα... Να πηδάς από το ένα θέμα στο άλλο όπως τα περιστέρια από το ένα μπαλκόνι στο διπλανό... και συνειρμικά να θυμάσαι τον γαλατά και τον Παναγιώτη Φαρμάκη... Χάθηκαν και αυτοί όπως χανόμαστε και μεις... Όπως χάνεται η ανάσα και η ζωή γύρω μας... Ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ γι αυτούς, για μας είναι το μόνο που θα μείνει..Ας το ζήσουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε... Καλημέρα...

Η Παύση

Πόσες φορές έχεις και έχω κάνει παύση να σκεφτώ ποιοι πράγματι είμαστε; 

Συνέχεια κρίνουμε τους άλλους. Τους αναλύουμε, προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί είπαν κάτι, γιατί έκαναν κάτι άλλο. Με το πέρασμα του χρόνου νοιώθουμε ότι μπορούμε εύκολα να τους καταλάβουμε. Τους κατηγοριοποιούμε και εύκολα τους ταμπελώνουμε. Τα κάνουμε εύκολα είτε διότι έχουμε κουραστεί να αναλύουμε και να μελετάμε τους άλλους, είτε μετά από τόση ανάλυση μπορεί να έχουμε γίνει σοφότεροι. Πότε όμως ήταν η τελευταία φορά που έκανες μια παύση να σε κοιτάξεις; Να σε αναλύσεις; Να αναρωτηθείς για τα δικά σου τερτίπια, τις δικές σου παραξενιές και ομορφιές…Πόσο  σκληρά κρίνεις τους άλλους. Όμως όταν έρχεται η στιγμή να κρίνεις εσένα τότε μαλακώνεις, γλυκαίνεις και είναι έτοιμες οι δικαιολογίες, τα ελαφρυντικά και σου αρέσει να σε μαλαγανίζεις!!! Όταν καταφέρνεις να σε κοιτάξεις στα μάτια πραγματικά, μόνο τότε μεγαλώνεις. Σε στριμώχνεις στην γωνία. Είσαι ολόγυμνος με την δικιά σου αλήθεια, τα δικά σου μυστικά. Και τότε βλέπεις όλα αυτά που κατηγορείς τους άλλους ότι κάνουν…Ναι τα κάνεις και συ…Δεν βλέπεις αυτά που νόμιζες ότι είσαι. Δεν σε βλέπεις να πράττεις πολλά για τα οποία καμαρώνεις ότι είσαι. Δεν… Εως την στιγμή που περνάς και αυτό το σκαλοπάτι. Σου δίνεις δύναμη να προχωρήσεις, να αλλάξεις, να φτιάξεις ότι δεν σου αρέσει. Σου δίνεις ελπίδα και πίστη να κάνεις όλα αυτά που θες.

Είναι τρομακτικό όμως…. 

Μήπως και σε βρει πάλι εδώ η επόμενη παύση...

Salamandras A.E. Radio

In my life the piano sings
Brings me words that are not the strength of strings
Firey rain and rubies cooling in the sun
Now I see that my world has only begun
Notes that roll on winds with swirling wings
Brings me words that are not the strength of strings

When I'm feeling high or I'm feeling low
Or there is no change
Somehow days keep melting into the night
And there's always light on the cosmic range
I am always high I am always low
There is always change

Hear the strings are bending in harmony
Not so far from the breaking on the cosmic range

In my life the piano sings
Brings me words that are not the strength of strings
Firey rain and rubies cooling in the sun
Now I see that my world has only begun
Notes that roll on winds with swirling wings
Brings me words that are not the strength of strings.




Σήμερα 23.30 εως 2.00 (ώρα Ελλάδος)  το ραδιόφωνο μας θα εκπέμψει για σας και για μας με τραγούδια που αγαπήσαμε και μας έκαναν να αγαπήσουμε.


Salamandras A.E. Radio: http://46.103.218.72:8000/listen.m3u

Κάθε Μέρα

Κάθε μέρα κυλάει στα σπλάχνα μου εφιαλτικά

Κάθε μέρα γέρνει όλο και πιο κοντά στο απότερω

Κάθε μέρα ελπίζω και μετά κλείνω τα μάτια

Κάθε μέρα απελπίζομαι να αναμένω

Κάθε μέρα σε ψάχνω και γέρνω πλάι σου

Κάθε μέρα είσαι εδώ και είμαι παραπέρα

Κάθε μέρα αγάπη μου . . .

Κάθε μέρα ζω και αναπνέω με ένα χάδι σου

Κάθε μέρα η ζωή μου χτυπάει την πλάτη να πέσω

Κάθε μέρα ευτυχώς πέφτω πάνω σου

Κάθε μέρα και κάθε νύχτα είσαι εδώ 
και μαζί θα πάμε παραπέρα . . .
Κάθε μέρα σε γεύομαι μικρή μου ανεμώνη

Σκέψεις στο μετρό ΙΙ

Σε προσέχουν ή τους προσέχεις;

Είσαι στο δρόμο, είσαι στο μετρό και κρατάς ένα εύθραυστο αντικείμενο.
Τι κάνεις; Προσέχεις μήπως κάποιος σε σπρώξει και σπάσει;
Είσαι σίγουρος ότι κανείς δεν είναι αφηρημένος και θα σε πρόσεξει;
ΠΙστεύεις ότι όλοι θα δουν ένα ευπαθές αντικείμενο που έχει αξία από μόνο του, που έχει αξία για αυτόν που το κρατάει;
Δυστυχώς προσέχεις την αφηρημάδα του κόσμου και προφυλάσσεσαι.
Δυστυχώς ξέρεις ότι κανένας δεν προσέχει τον δίπλα του με νόημα.
Ξέρεις ότι κανείς δεν βλέπει και δεν μετράει τον διπλανό του.
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου απλά προφυλάσσουμε τον εαυτό μας από τους γύρω μας.
Κανείς δεν κοιτάει τον άλλο για να δει τι έχει να του πει, τι έχει να του δώσει.
Κανείς δεν θέλει του άλλου τις έννοιες, τις χαρές, τις λύπες.
Όλοι κρυβόμαστε στο καβούκι της προσωπικής μας θαλπωρής.
Δεν φτάνει που αδιαφορούμε για τους δίπλα, αλλά πολλές φορές τους σπρώχνουμε.
Τους σπάσε ότι πιο πολύτιμο για αυτούς.  Τους σπάμε και τα ασήμαντα.
Διότι απλά δεν υπάρχουν...

Για όλους εμάς που ψάχνουμε ανθρώπους και φίλους, για να ζούμε στιγμές όχι σαν τις παραπάνω, αυτό το τραγούδι:

The Walkabouts In Athens

Πολύ όμορφη βραδυά....
Μια μικρή γεύση από την συναυλία και το Gin μου...
Cheers !!!

Στιγμές

Μετρώντας στιγμές,

Περνώντας στιγμές

Του σήμερα , του χθες

Βλέπω την νύχτα να φεύγει μαζί με τα παιδιά της

Και να μου χαμογελά δίχως να σκοντάφτει

Στην λαίλαπα του χρόνου που εγώ γλιστράω.

Στον χρόνο που κυνηγάω να πιάσω

Πριν  με προλάβει αυτός.

Στον χρόνο που μου χάρισαν,

Σε αυτούς όμως δεν χαρίστηκες.

Τους απελευθέρωσες από τα δεσμά

Τους πήρες τις στιγμές

Και κράτησες μόνο την δική μου κραυγή...  

Σκέψεις στο μετρό

Ακούγοντας μουσική μέσα σε ένα βαγόνι για μισή ώρα, κάποια στιγμή χάνεσαι.
Ξεχνάς που βρίσκεσαι.  Ως ότου κοιτάς το πλήθος γύρω σου και επιστρέφεις.
Σήμερα όταν μου συνέβη σκέφτηκα:
Η μάζα φέρεται ως μάζα, επειδή ο καθένας μας γουστάρει αυτό που κάνει (άρα τυχαία) ή επειδή ο καθένας επιβάλει στον εαυτό του (θέλοντας και μη) να κάνει αυτό που νομίζει ότι κάνουν όλοι οι άλλοι;
Μήπως απλά αυτοικανοποιείται;
Πόσες φορές δεν έχετε κάνει κάτι και το θεωρείται λογικό μόνο και μόνο επειδή το έχετε δει να συμβαίνει συνέχεια δίπλα σας. Αλλά δεν κάνατε ποτέ μια παύση να το σκεφτείτε.
Πόσες φορές δεν σας έχουν πει: Έλα μωρέ αφού αυτό κάνουν όλοι.

Πόσο εύκολες γίνονται οι απαντήσεις άμα θέλουμε. 

Πόσο εύκολα χάνουμε ενοχές και ήθος με δικαιολογία την μάζα και την ψυχολογια του όχλου. 

Πόσο εύκολα αλλάζουμε ταμπέλες και ετικέτες στην ζωή μας και στους γύρω μας για να είμαστε αρεστοί και να βολευτούμε στην στιγμή.

Πόσο εύκολα οι   λοιποί    μοιάζουνε   περίλυποι...

Harriet Tubman part II

Μια γυναίκα σύμβολο ελευθερίας και δύναμης. Μια γυναίκα που σε κάνει να νοιώθεις ότι υπάρχουν, υπήρξαν «άνθρωποι». Πόσες σκέψεις πέρασαν απ το μυαλό μου, πόσες διδαχές μπορεί να πάρει κανείς απ την ιστορία της, απ την ζωή της. Κάποιος μπορεί να πει ότι μοιάζει λογικό να ήθελε να απελευθερωθεί, ήταν λογικό να το πραγματοποίησει και να το καταφέρει. Πόσοι όμως δεν έκαναν τίποτα ενώ βρίσκονταν στην ίδια θέση με την Harriet,  είτε και σε χειρότερη μοίρα. Ας μην πάμε μακρυά. Ο ίδιος της ο άντρας δεν την ακολούθησε. Όταν επέστρεψε να τον ελευθερώσει, απλά συνάντησε έναν ξαναπαντρεμένο σκλάβο. Μα τι επιλογές μπορεί να κάνει ο νους μας, το σώμα μας, η ψυχή μας. Αυτός ο άνθρωπος προτίμησε να ζήσει «ευτυχισμένος σύζυγος» σκλάβος (he insisted that he was happy where he was), αντί για κυνηγημένος «ελεύθερος». Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την Tubman αλλά εμένα το μυαλό μου έχει κολλήσει στον άντρα της. Δυστυχώς ο άντρας της δεν είναι σπάνια περίπτωση ανθρώπου, αλλά είναι ο μέσος όρος, είναι ο άνθρωπος δίπλα μας στο λεωφορείο, είναι ο άνθρωπος που μας παίρνει την θέση στην ουρά, είναι ο μέσος όρος, πιθανόν να είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Εγώ νοίωθω σίγουρος ότι είμαι. Είμαστε όλοι εμείς που μέσα στην καθημερινή τρέλλα, στην καθημερινή σκλαβιά κάνουμε επιλογές για να ζούμε ευτυχισμένα σκλάβοι, δεν μπορούμε να σπάσουμε δεσμά. 

Θα μου πείτε δεν είναι εύκολο. 

Μα πρέπει κάποιος να ζήσει τόσο σκληρές στιγμές για να είναι αποφασισμένος; 

liberty or death; if I could not have one, I would have the other 

Δεν ξέρω…

When I found I had crossed that line, I looked at my hands to see if I was the same person. There was such a glory over everything; the sun came like gold through the trees, and over the fields, and I felt like I was in Heaven.

Harriet Tubman

If only they knew....

http://en.wikipedia.org/wiki/Harriet_Tubman

Καλώς Σας (Μας) Βρήκα

Καλώς Σας (Μας) Βρήκα ...

Ελπίζω η περιπέτεια που ξεκινάει σήμερα να μας (τουλάχιστον εμένα) οδηγήσει σε όμορφα και νέα μονοπάτια. Μονοπάτια που έχουμε ονειρευτεί, μονοπάτια που δεν είχαμε ποτέ στον νου την ύπαρξη τους. Να πας πάνε κάπου στο μέλλον, αν και θα ασχοληθούμε πολύ με το παρελθόν, το χθες, την ιστορία απ την οποία τι έχουμε διδαχθεί εως τώρα; Να αναπολήσουμε και να βρούμε ήρωες της καθημερινότητας, της τέχνης, της "πολιτικής". Να μιλήσουμε για πράγματα που αγαπήσαμε και που θέλουμε να αγαπήσουμε. Για στιγμές που γελάσαμε με την ψυχή μας και κλάψαμε....

Καλό ξεκίνημα!!!